سلام دوست عزيز

مرسي كه سر زدي

وبلاگتو خوندم،خيلي احساسيه

غمگين بودن جوونا اپيدمي جامعه ي ماست، جامعه اي كه شادبودن رو از زندگي مردم سانسور ميكنه،راه اميد رو ميبنده، كاري ميكنه كه آدم از آيندشم مثل گذشتش رد بشه...

ولي دست خوبم از اين فاز بيا بيرون،غمگين بودن تو همون چيزيه كه اينا ميخوان، كانلتو عوض كن،چيزاي قشنگ ترو ببين...

اين هم چند تا قانون نانوشته ديگه:

هميشه آخرين کليد در دسته کليد در را باز مي کند

وقتي يه مشت بادوم مي خوري، آخريش تلخ در مياد و دهنت رو تلخ مي کنه
تو سر برگ امتحان هميشه جلوي نام اسم و فاميلو کامل مينوشتيم بعد تازه ميديدم پايينش نوشته نام خانوادگي

فقط کافيه کنترل تلويزيون رو دستت بگيري تا همه يادشون بيفته ميخوان تلويزيون ببينن

بس که بد مي گذرد زندگي اهل جهان

مردم از عمر چو سالي گذرد عيد کنند

نوروز پاسداشت عشق هاي کوچکي است که زنده مانده اند

و روز تعظيم در برابر عشق هاي بزرگي که عظمت را کوچک مي دانند.

پس به تو در نوروز سلام مي کنم که بزرگترين عشق اين کوچکي