درود
«همه حاي ايران سراي من است»
وليكن نه هر جا براي من است
به كوروش به آرش به يزدان پاك
كه ايرانيم اندراين آب و خاك
مريد خداي حماسه منم
سرشتم بر اين است زين دم زنم
خداوندگار از من آگه تر است
زبانم چه گويد كه آن ابتر است
بدان، زنده شد زنده رود روان
به آن آب پاكش جهان شد جوان
شكوفا شد اين واژه هايم ز لب
چو اينگونه گفتي همين را طلب

بدرود